వారధి రచయితల సహకార వేదిక

వారధి రచయితల సహకారం తో పుస్తక ప్రచురణ
రచయితలు సమావేశాలు
వర్తమాన సాహిత్యంలో చర్చోపచర్చలు
యువరచయితల కు ప్రోత్సాహం
తెలుగు సాహిత్యాన్ని ఇతర భాష లలోనికి అనువాదాలు
కథా వర్క్ షాపులు నిర్వహించుట
రచయితలు అంతరంగా విష్కరణలు
మనలో లోపాలను కూడా అవలోకనం చేసుకోవడానికి సమావేశాలు
ఇవన్ని వారధి సహకార వేదిక లో నే సాధ్యం అందుకే ఇది రచయితల సమీకరణ

హిమాలయాలు- చివరి అంకం

గుడారాల్లో మేము
కొండలపై ఎలుగుబంట్లు
లోయల్లో చెట్లు
చెట్లపైన బుల్లిబుల్లి పిట్టలు
అడవి మనుషులం కాదా మనం

ఆ కొండంచుకు తెల్లటి దివిటీలా
చంద్రుణ్ణి
వేలాడదీసి వెళ్ళిపోయారెవరో

నక్షత్రాలన్నీమూకుమ్మడిగా
ఆకాశం నుండి దిగి వొచ్చి
మనుషుల్తో మాట్లాడుతున్నాయి
భూలోకమెలాగుందని
పలకరిస్తున్నాయి

ఆహాహా
ఇదెంత మంచు చల్లని
మెత్తని కత్తిలా కోసే
హాయి సముద్రం

ఇంద్రధనుస్సులో రంగులన్నీ తీసి
ఇక్కడే హోలీ ఆటాడుతున్నారెవరో

ఆ కొండలపై ఎంతమంది
నిర్విరామంగా శ్రమించి
ఈ తెల్లటి మంచు వెల్ల వేశారో

కొమ్మలు తలలు వంచి
ఆశీర్వదిస్తున్నాయి
సాహసికుల్లారా వెళ్ళిరండని
జీవన సారాన్ని ఆస్వాదించడానికి
వయోభేదాలు లింగ వివక్షలు
భాషాభిమానాలు లేవులెమ్మని
సాగనంపుతున్నాయి

పాపం మందలో నుండి తప్పిపోయిన
గొర్రెపిల్లలా లాగుంది
ఆ ఒక్క పువ్వు
నీలం రంగులో వెలిగి పోతూ

ఒక్కో వైపు ఒక్కో రకంగా
వగలు పోతున్నాయా కొండలు

ఎంతమంది దాటుతారు నన్ను
ఎండలో కన్నీరు పెట్టుకుందా మంచు

ఈ మంచుని చూస్తుంటే
ఎన్నెన్ని సార్లు జారినా మళ్ళీ మొదటికే
రావాలనిపిస్తుంది

మంచు గాజు
కరిగి ముక్కలైంది
కింద నీరు తాపీగా ప్రవహిస్తుంది

పర్వతాల్ని దున్ని చాళ్ళల్లో
మంచు విత్తులు చల్లుతున్నారెవరో

మొక్కల్లో మొక్కల్లా
కొండల్లో కోనల్లా
పిట్టల్లో పిలుపుల్లా
మలుపుల్లో తలపుల్లా
పసుపూ ఎరుపూ తెలుపూ
రంగురంగు పువ్వుల్లా మేం

ఎంతో దూరం
ప్రయాణించి వొచ్చారా తల్లుల్లారా
కాసేపు సేదదీర్చుకోండి అంటూ
కొండ గుహ అక్కున చేర్చుకుంది

వెల్లకిలా పడుకుంటే
నాకిందుగా
ఆకాశం ప్రవహిస్తుంది

స్వేచ్చాలోయల్లోకి
ప్రకృతి అంతరంగంలోనికి
ప్రయాణించిన మనిషి
తన నగ్న దృశ్యాలను చూసి
తానే నవ్వుకుంటున్నాడు

నిరామయ నిశ్శబ్దంలో నుండి
ఓ పక్షి కీచుమని
అరుచుకుంటూ
వెళ్ళి పోయింది
దాని వెనుకే నామనసూ నేనూ
ఎగిరెళ్ళి పోయాము

ఉన్నట్టుండి ఓ మేఘం
హఠాత్తుగా కొండ శిఖరంపై
మొలకెత్తి మహా వృక్షంగా మారిపోయింది

వొఠ్ఠి మట్టి కొండలే
ఒక్కోసారి వెండికొండలు
సూర్యుని సమక్షంలో బంగారు కొండలు

ఉన్నట్టుండి ఓ మేఘం
హఠాత్తుగా కొండ శిఖరంపై
మొలకెత్తి
మహా వృక్షంగా మారి పోయింది

పైన మేము
మా పాదాల కింద మేఘాల మాలలు
ఒకదానినొకటి నెట్టుకుంటూ
దొర్లుకుంటూ సాగుతున్నాయి

పర్వతాలపై మంచు కురిసింది
చుట్టూ ఎన్ని కైలాసగిరులు
సాక్షాత్కరించాయో

వర్షం వెలిసింది
మబ్బులన్నీ కరిగి పోయాయి
ఓ మబ్బు తునక
పర్వత పాదాల వద్ద ఇరుక్కు పోయింది
ఇంకో దూది పింజ
కొండ కొమ్మంచు నుండి దూకి
లోయలో కలిసి పోయింది

పైన వెండి మేఘాలు
గాలిలో తేలిపోతూ
పులులూ సింహాలూ
రామచిలుకలూ గోరువంకలూ

కొండలూ కోనలూ జలపాతాలూ
క్షణాక్షణానికీ
పక్షుల్లా ఎగిరెగిరి పోతున్నాయి

వర్షం కురుస్తుంది
రెప్పపాటులో మంచు పడుతుంది
ఆపైన వాన వెలుస్తుంది
ఏమరుపాటులో ఎండ కాస్తుంది

ముందుకు సాగుతుంటే
చెట్టుచెట్టూ కూడ బలుక్కుని
చేతులెత్తి
వీడ్కోలు చెపుతున్నాయి

ఎన్నెన్ని సెలయేళ్ళివి
ఎంతెంత పురాతన నెమళ్ళివి
కొండలపై నుండి కోనలపై నుండి
దుముకుతూ దుముకుతూ
హడావిడిగా లోయల్లోకి పాముల్లాగా
పాకిపోతున్నాయి

చిన్న పిల్లాళ్ళు
ఈతలు నేర్చుకుంటున్నట్టు
ఎక్కడో ఉన్న ప్రియురాలికై
పరుగులు పెడుతున్నట్టు
దూరాన్నున్న స్నేహితుని
కలవడానికన్నట్టు
తడిసి ముద్దయిన వొంటిని
ఆరబెట్టుకుంటున్నట్టు
తెల్లని వొరి పిండిని ఆరబోసినట్టు
గలగలల ఈ సెలయేళ్ళు

A snow world

ఊళ్ళొదిలి పెట్టడమంటే..

ఉన్న పళంగా ఊర్లొదిలిపెట్టడం
తెలియని ఏతీరానికో కసిగా విసిరికొట్టడం
ఏగువ్వకైనా గుండె దడే
ఊపిరితో నిండిన బతుకు గూడు వదలడం
కని పెంచి పెద్ద జేసిన ఊరి అడుగు జాడల్నొదలడం
ఏ రెక్కల పక్షికైనా చావు జాడే

రాత్రిళ్ళ నిండా ఉదయాల్ని కలగంటూ
పగళ్ళనిండా వెలుతురు సెమ్మెలు వెలిగిస్తూ
పెరడునంతా అల్లుకు పోయిన మల్లె తీగ
పుటుక్కున తెగి పందిరి జారడం
ఏ పాదికైనా ఎడారిలో వల్లకాడు జాడే

తడి స్పర్శల్నిండా
కమ్ముకున్న ఆత్మీయతల్ని
ఆత్మీయతల చుట్టూ పొలి తిరిగిన
ఊసుల్నీ ఊహల్నీ
ఊడ బెరుక్కురావడం పోగొట్టుకున్న పొలాన్ని
వెనక్కెనక్కి తిరిగి చూస్తూ
పొలిమేరలు దాటడమే

మట్టిని అంటిన నీడల్నొదిలి పెట్టడం
నీడలకంటిన పురిటి జాడల్నొదిలి పెట్టడం
ఎవరో ఆగంతకులు పైకెక్కి విరగ్గాసిన చెట్టునుండి
పండిన కాయల్ని కిందకు దించడమే
పాది నుంచి మొదల్ని
కర్కశంగా తుంచి పారేయడమే
ఆకాశాన్ని భుజానేసుకుని
దిక్కూమొక్కు తెలియని దారి పట్టడమే

తరతరాలుగా పాతేసుకున్న జ్ఞాపకాల్ని
వేళ్ళతో సహా తెగబీక్కొని
గంపెడు భారాన్ని నెత్తిపై వేసుకుని
దారీ తెన్నూ తెలియని దారి పట్టడం
దారుల్నిండా నరాలుతెగే ఉత్కంఠ భరించడం
గుండెల్నిండిన ఊసుల్ని తెంపుకోవడమే
పఛ్ఛని భవిష్యత్తు నిండా ముళ్ళ కంప దించడమే

పీడకలల్ని వెంటేసుకు పోవడం
గతం పేనిన బంగారు తాళ్ళని
కళ్ళనుంచి తెంచడం
ప్రశాంత సాగరంలో కల్లోలం రేపడమే

ఊరొదిలిపెట్టడం ఊర్లో ఇళ్లొదిలి పెట్టడం
పూర్వీకుల జ్ఞాపకాల్ని తెగనరుక్కు రావడం
తరతరాలుగా వాసనలు పీల్చిన
మట్టి తల్లి నొదలడం
నలుదిక్కులా నడయాడిన అడుగు జాడల్ని
చెరిపేసి పోవడం
ప్రాణాల్నిక్కడ వొదిలేసి
కట్టెను తోడు తెచ్చుకోవడమే
ఊరొదిలిపెట్టడమంటే
ఊపిరొదిలిపెట్టడమే
(ఎందరో సామాన్యుల్ని నిర్వాసితుల్ని చేస్తున్న ప్రభుత్వాల దమనకాండకు నిరసనగా)

వారధి రచయితల సహకార వేదిక ఏర్పాటు ఒక సామాజిక బాధ్యత

వారధి రచయితల సహకార వేదిక ఏర్పాటు సాదా సీదాగా అతి కొద్ది మందితో జరిగినా ఈ వేదిక ఆవిర్భావంలో ఒక ఉన్నత మైన ఆశయం చోటు చేసుకుని ఉంది.రచయితలంతా కలిసి కథలు ప్రచురణ చేసుకుని ,పంపిణీ చేసుకుని పేరు ప్రతిష్టలు పెంపొందించుకుని, మేమూ రచయితలమే అని చాటింపు వేసుకోవడానికి మాత్రమే ఈ వేదిక పరిమితమైంది కాదు.ఎందరెందరో రచయితలు ,సామాజిక కార్యకర్తలు బాధ్యతలు మరిచి సౌకర్యాల కోసమే ఆరాటపడుతున్నఈసందర్భంలో మేము మా బాధ్యతగా ఈవేదికను ఏర్పాటు చేశాం.ఐతే మొదటి అడుగుగా వేసిన నవతరం తెలుగు కథ సందర్భంలో మా ప్రయత్నాన్ని కొందరు సహృదయులు అర్థం చేసుకున్నారు.ఇంకొందరు అపార్థం చేసుకున్నారు.

ఇవాల్టి సామాజిక సందర్భం అత్యంత సంక్లిష్ట మైనది .అత్యంత విషాద భరితమైనది.అంతా బాగానే ఉంది. కానీ ఎందుకింత అశాంతి చోటు చేసుకుంటున్నది మనిషికి లోపలా బయటా. ఎవరికి ఎవరూ కాకుండా ఎందుకు పోతున్నారు.ఒకే కప్పు కింద ఉంటూ కూడా ఒంటరి బ్రతుకులు ఎందుకు బ్రతుక వలసి వస్తుంది.ఏమిటీ మాయల మరాఠీలు సృష్టించే మాయాజాలం? ఈ సందర్భమే ,ఈ ప్రశ్నలే మా అడుగు ముందుకు వెయ్యడానికి మమ్మల్ని పురికొల్పింది. చాలా మంది అనుకుంటున్నట్టుగా ఇది ఎవరికీ పోటీ కాదు.ఏ వొక్కరూ నిర్వహించేదీ కాదు.వ్యక్తిగతమైంది అంతకంటే కాదు.సామూహికంగా రచయితలు కలవడానికీ,విభిన్నమైన అభిప్రాయాలు చర్చించుకోవడానికి,ఉన్నతమైన రచనలు చెయ్యడానికీ,ప్రచురించు కోవడానికీ, రచయితలలోనూ,పాఠకులలలోనూ సమాజం పట్ల ఆలోచనా,అవగాహనా పెంపొందించుకునే దిశగా పయనించాలనేది మా అభిమతం. నలుమూలలా ఉన్న పాఠకులను చేరడానికి, వీలైనంత తక్కువ ఖర్చుకే సాహిత్యాన్ని అందించడానికి ఏర్పాటు చేసుకున్న విశాలమైన వేదికే ఇది.

ఈ వేదిక నుండి ఏటా ఒక్క సంకలనము మాత్రమే ప్రచురించ బడదు..అన్ని వాదాలు ,సిద్ధాంతాలను అంగీకరిస్తూనే అవసరమైన చర్చలు జరుపుతూనే వేదిక విస్తరించాలనేది మా అభిప్రాయం. రచయితల సంఖ్య వేదికలో పెరిగే కొద్దీ ,రచయితలు వేదికలో చేరే కొద్దీ సంకలనాల సంఖ్య కూడా విస్తరిస్తూ పోవాలన్నదే మాసంకల్పం.ఈ వేదికలో చేరడానికి ఇంతకు ముందులాగా ఎలాంటి నియమ నిబందనలు లేవు.మంచి రచనలు చేయగలగడము,కలిసి పని చెయ్యడమే అందరికీ కావలసింది.ఈ విధంగా ముందుకు నడుస్తూ నడుస్తూ సాహిత్యంలో సహకార వ్యవస్థను ఏర్పాటు చెయ్యాలన్నదే మా ఆశ.

నవతరం తెలుగు కథ వచ్చి సంవత్సరము దాటినప్పటికి తదుపరి సంకలనం కొంత ఆలస్యమైన మాట వాస్తవమే.ఈఆలశ్యానికి పెద్దగా చెప్పుకోదగ్గ కారణాలేమీ లేవు .ఒక కూడలిలో మొదలైన ప్రయాణం బలం పుంజుకుని వేగవంతం కావడానికి,విస్తృతం కావడానికి,ఉత్సాహము రెట్టింపు కావడానికే ఈ విరామం.ఒక కథతో మొదలైన ఈ ప్రయత్నం అనేక కథలుగా కవిత్వంగా,అనువాదాలుగా అనేక సాహిత్య ప్రక్రియల సమాహారంగా ఎదగడానికే మరింత మాఈ నిదానం.

లోయలు కొండలు జలపాతాలు

ఎన్నెన్ని కొండలో జంటలు జంటలుగా
చేతుల్చేతులు పట్టుకుని
ఎన్నేళ్ళ నుంచో ధైర్యంగా నిలబడి ఉన్నాయి

కొండలపై అక్కడక్కడా
గోధుమ పంట
పర్వతాల తలపై పాపిట తీసినట్టు

పర్వతాలు వళ్ళు విరుచుకుని
పవ్వళించాయనుకుంటే
హఠాత్తుగామంచు వర్షం
తెల్లని పాలపాట పాడింది

పర్వతాలు
చీకట్లో మునిగి పోతున్నాయని
సూర్యుడు ఒక వెలుతురు తునకను విసిరేడు
భళ్ళున తెల్లారిపోయింది

చిక్కటి చీకట్లో చెట్ల వరుసలు
వాటి మధ్య
వెలుతురు తుంపులు తుంపులుగా
రాలి పడుతుంది

ఆ కొండ చరియలపై
శిల్పులు చెక్కని
అపురూపమైన శిల్పాలెన్నో

పర్వత పాదాల ముందు
మోకరిల్లి అనుకునే వాడిని
ఆ కొండలు ఆకాశాన్నంటుతున్నాయని
ఇప్పుడా కొండలు ఓడిపోయి
నా పాదాలకు నమస్కారం చేస్తున్నాయి

మా ఇంటి ముంగిట మందారం చెట్లు
ఒళ్ళంతాఎర్రెర్రని కళ్ళయి మురిపించేయి
ఇన్నిన్ని పూవనాల మధ్య నోట మాటే రావడంలేదు

మనం మౌనంగా నడుస్తుంటే
ప్రకృతి మాట్లాడుతుంది
చెట్లు వంగి నమస్కారం చేస్తాయి
జలపాతాలు గలగలా నవ్వుతాయి
కొండలు గుండెలకు ధైర్యాన్నిస్తాయి
సాగిపోతున్న బాటసారులకు సెలయేళ్ళు
వీడ్కోలు చెబుతాయి

నేనిక్కడ ప్రకృతిని పూటుగా తాగాను
కోయిల్లా పాడ్డం మొదలు పెట్టాను

ఎంతో నేర్చుకున్న మేధావినని
ఇంత కాలం విర్ర వీగాను
తల్లీ నీదగ్గరకొచ్చాక తెలిసింది
నేనొక నిరక్షరాశ్యుడనని

ఎవరెవరు చెక్కారీ శిల్పాలను
ఎన్నెన్నో వగలు పోతున్నాయివి

ఈ మంచు బిందువుల బుగ్గల్తో
ఆ సూర్యకిరణాల పెదాలు
దోబూచులాడుతున్నాయి

అప్పుడప్పుడా మేఘాలు
కొండల అంచుల్ని
ముట్టుకుంటున్నాయా
ముద్దెట్టుకుంటున్నాయా

హిమాలయాలు-హిమపాతాలు

అమ్మో ఇంత మంచా అని
కేరింతలు కొడుతూ
ఆబగా ఎగిరి దూకేను
నా బాల్యంలోనికి
మౌనంగా తిరిగి వెళ్ళి పోయాను

సూర్యుడు మంచు ముక్కని
ముద్దాడాడు
అక్కడ వజ్రాల లోకం ప్రత్యక్షమైంది

ఎంతో ఆరాటంతో మంచుని
చేతుల్లోనికి తీసుకున్నాను
ఎంతో సేపు ఉండలేదా సంతొషం
కరిగి కన్నీరై పోయింది

ఆకాశం నుండి
మంచు ముత్యాలు
తారకల్లా కురుస్తూనే ఉన్నాయి

మంచు వెన్నెల్లో
ఎన్నెన్ని నెమళ్ళు
పురివిప్పి నాట్యం చేస్తున్నాయి

ఇన్ని జలపాతాలు దాటినా
ఈ ప్రకృతి దాహం
తీర లేదేమిటో

వాళ్ళందరూ సుకుమారమైన
చూపుల్తో ఎన్నో అందాల్ని పట్టుకున్నారు
నేనా వొగుడాకు వృద్దుని
చేతులు పట్టుకున్నాను
వాళ్ళంతా సుందరమైన అందాల్లొ తడిశారు
నేనాయన దుఃఖంలో
పునీతుణ్ణయ్యాను

ఆ జలపాతం
అజంతా సుందరంత అందమైంది
చూడాల్సిందే గానీ ముట్టుకోలేనంత
ఆకాశాన ఉండి పొయింది

చెట్లు ఆకులు కొమ్మలు
పువ్వుల్ని కన్నాయి
పూలు సువాసనల్ని వెదజల్లి
వనం రుణం తీర్చుకున్నాయి

ఎంత దూరం పోయినా
పర్వతాలు చేతులు సాచి
రారమ్మని ఆహ్వానిస్తూనే ఉన్నాయి
పెదాలు విచ్చుకుని నవ్వుతూనే ఉన్నాయి

అక్కడక్కడా మంచు ముక్కలు
లోయల జడల్లో ఎవరు తురిమేరో
మబ్బు తునకల్లా

ఇన్ని మెట్లున్నాయా స్వర్గానికి చేరడానికి
ఆమె గునుస్తూనే ఎగబాకుతుంది

అక్కడికెక్కేసరికి హఠాత్తుగా పర్వతాలపై
గంపలతొ మంచును ధారగా పొస్తున్నారెవరో

చీకటి మైదానం పైకి పరుగున వొచ్చాడు
చంద్రుడు వెలుతురు వర్షమం
ధారగా కురుస్తుంది

తెలతెల్లనిరాళ్ళు
నది నిండా నీళ్ళు
దొర్లుకుంటూ
వచ్చిన కొండ
వాలు నీటిలోకి జారిపోయింది

సూర్యుడు ముందుకు వంగి
సహస్ర బాహువులతో
వెలుతురు వారబోస్తున్నాడు

ఈ జలపాతం వయ్యారంగా వచ్చి
ఆమె ముమ్దు నిల్చుంది
ఆమె అడిగిందీ
అతని కబురేమన్నా మోసుకొచ్చావా అని

వర్షం వెలిసింది
చెట్లన్నీ తలారా స్నానం చేసి చిక్కులు తీసుకుని
సోకులు చేసుకుంటున్నాయి

గడ్డిపూలు చల్లగాలుల సంగీతానికి
తలలూపుతున్నాయి
కరకు పాదాలు పైనుండి కదిలి పోగానే
దీనంగా తలలు వంచేశాయి

ఆమె కోసం ఎన్నో రాత్రులూ పగళ్ళూ
ఎదురెదురు చూశాను
పరుగెత్తి పరుగెత్తి అలిసిపోయాక
నా చేతికి దొరికిందామె
అప్పటికే ఆమె గుండె
మంచులా కరిగి పోయింది

హిమాలయాలు

పర్వత పాదాల వద్ద ఉన్నప్పుడు

అమ్మో అంత ఎత్తు ఎక్కగలమా

అనుకున్నాము

ఇక్కడికి వచ్చాక తెలిసింది

ఇంకా ఎంతెత్తైనా ఎక్కగలమని

దూది పింజల్లో నుండి కుంచెల్తో అద్దుకుని

పర్వతాలకు రంగు రూపు లు

దిద్దుతున్నాయి చెట్ల కొమ్మలు

క్షణానికొక చీర కట్టుకుని వొస్తుంది

ఎంత గొప్ప చిత్ర కారిణి ఈ ప్రకృతి

ఆ చెట్ల శిఖరాలను కూడా

దాటామని

ఎంతగా వెక్కిస్తున్నాయా చెట్లు

అమ్మో అంతెత్తున నుంచొని కిందకు చూస్తే

ఎంత భయం గొలిపే దృశ్యమో

అయినా ఎంత అందంగా ఉందో

ఆ పర్వతం దాటితే

ఆవల లోయంతా

ఆకాశమే పరుచుకుని ఉంటుంది

ఆకాశమంత విశాలమైన

మైదానంలో

ఈ మౌనం ఎంత మనోహరంగా ఉంది

ఆ కనుచూపు మేర కనిపించే

ఆకుపచ్చని సముద్రములో

ఎన్నెన్నిసార్లని దొర్లాలి

పల్లె చిత్రంలో మూగజీవాల హృదయ భాష

సాహిత్యం మనిషికి జ్ఞానాన్ని ఇవ్వాలి కదా !

మన తెలుగు సాహిత్యంలో ఇవాళ ఏం జరుగుతుందో చూస్తుంటే ఎంతో బాధ పడాల్సి వస్తుంది. సాహిత్యం అంటే కేవలం సభలు ,సన్మానాలు, పొగడ్తలు,అవార్డులు ,సత్కారాలు ,గ్రూపులు ,చీత్కారాలు, పగలు,ప్రతీకారాలు,పరిచయాలు,ఇలాగ చెప్పుకుంటూ చెప్పుకుంటూ పొతే అంతూ పొంతూ ఉండదు. మరి ఎవరికో ఏదో చెప్పాలని, ఎవరినో సంస్కరించాలని,ప్రస్తుతాన్ని సహజంగా మనిషికి అవగాహన కావించాలని సాహిత్య కారులుగా నడుం కట్టిన మనమే ఇన్నిన్ని ప్రలోభాలకు,ప్రభావాలకు లోనైతే మరి మన పాటకుల సంగతి ఏమిటి ?ఇలాగే పరిస్థితి కొనసాగితే పుంఖాను పుంఖాలుగా వస్తున్న సాహిత్యాన్ని బలవంతంగా వాళ్ళపై రుద్దితే సామాన్యులు పాపం వాళ్ళు ఏమై పోతారు తప్పకుండా మళ్ళి మనందరం ఒక్కసారి వెనక్కు తిరిగి ఆలోచించాల్సిన అవసరం ఉంది. అది మన కోసం మన తెలుగు వాళ్ళ కోసం మన సాహితి కారుల కోసం, ఇవాల్టి తరం కోసం కూడా .