పోస్ట్‌లు
అమ్మా నువ్వీయాల బతికే వుంటే!
నాలుగు క్షణాల వెచ్చని ధార కోసం
కాట్లాడుకునే ఈ సంక్షోభ క్షణాల్లో
అమ్మా నువ్వే గనక బతికే వుంటే
ఆకలో ఆకలో యని వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తూ ఏడుస్తూ
వెక్కిళ్ళుబెట్టేటప్పుడు
ఒడిలో పడుకోబెట్టుకుని
అంతరంగాల్లో సుళ్ళు తిరిగే కళ్ళ నీళ్ళు తుడుస్తూ
లాలి పాటలతొ చందమామ దాకా ఎగిరెళ్ళే వెన్నెల్లో
గోరుముద్దలు గొంతుజారే దాకా తినిపించే దానివి కదా
గుడ్డులోంచి వెలికొచ్చినప్పటినుండి
ఊహల పొదరిళ్ళలో
బాల్యం బంతిని చేసి తన్నక ముందే
సజీవమైన నీ నవ్వే వుంటె
వెన్నంటీ నువ్వుంటే
పాల బుగ్గల పసిడి కందులకు
పాలనురగ ఆప్యాయతలు పంచే తల్లుల
ఆత్మీయతల్ని కాస్త కస్త నంజుకుంటూ
నాతో ఆడ్డానికొచ్చే ప్రత్యర్థుల్ని
నిలువునా గుమ్మాయి దెబ్బల్లో బొంగరాలుగా
చీల్చేసే వాణ్ణే కదా
నీ ఆప్యాత నంతా కూరి కూరి
నా భుజాన బరువు సంచీ పుస్తకాల్లా వేలాడ దీసుంటే
ఆత్మన్యునత కన్నీళ్ళను గడపకివతలే
మాసిన గుడ్డల్లా విడిచేసి
ఎక్కే పొద్దులా ఎదిగి పోయే వాణ్ణి కదా
నీ ఓదార్పు మాటలు తారక మంత్రంలా నా చెవిని సోకివుంటే
ఎంతెంతో ఎత్తెదిగి చిటరుకొమ్మల్లో
మిఠాయి పొట్లాల్నీ నా సావాస గాళ్ళకి సైతం
కొమ్మొంచి దూసి పోసే వాణ్ణి కదా
నడిచిన నా బాటెంటంతా
అడుగులు నీ అర చేతులై వుంటే
సాగిపోయే మనూరి డొంకల్ని రాచబాటల్ని పోయించేది కదా
కన్నీరింకిన కన్నుల్నిండా
దొరువుల్లో దోర్చి పోసిన నీళ్ళు నింపి వుంటే
చూపు సారించినంత మేరా
సస్యశ్యామలమై పోయేది కదా
ఊహలు వుయ్యాల లూగే తరుణాన
నా కళ్ళ పాడెల మీదుగా నడిచేళ్ళి
చేతుల్నిండా కొరివి మంటల్ని మొలిపించి
దింపుదు కళ్ళాం ఆశల్ని మిగిల్చావు
ఇయ్యాల నీ ఋ ణం తీర్చుకుందామన్నా నాకీ కవిత్వం దానం చేసి
నన్నొక ఋణ గ్రస్తుణ్ణిగానే మిగిల్చి పోయావా
